Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/243

 — Mam kocie oczy — zaśmiała się Sara; — ale nie widzę niemi nic w ciemności. Próbowałam czasami coś dostrzec, ale mi się nie udawało, pomimo, że pragnęłam tego gorąco.
 W tejże chwili za oknem zdarzyło się coś niezwykłego, czego nie zauważyła ani Sara, ani Ermengarda. Gdyby choć jedna z nich odwróciła się i popatrzyła w ową stronę, niechybnie przeraziłaby się widokiem czarnej twarzy, która zajrzała ostrożnie do pokoju i znikła równie szybko, jak się pojawiła — niestety nie tak cicho. Sara, która miała słuch bystry, obejrzała się i rzuciła okiem w stronę sufitu.
 — To chyba nie był Melchizedech — rzekła. — Nie było słychać skrobania pazurkami.
 — Co takiego? — spytała Ermengarda, nieco zaniepokojona.
 — Czy nie słyszałaś żadnego szmeru?
 — N-nie — wyjąkała Ermengarda. — A ty?
 — Może to było tylko złudzenie... ale zdawało mi się, że coś się przesuwało cichutko po dachówkach.
 — Co to mogło być? — zapytała Ermengarda. — Czyżby złodzieje?
 — Nie — zaśmiała się Sara. — Tu niema co kraść...
 Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale słowa uwięzły jej w gardle. Tym razem już obie posłyszały dźwięk, który jej mówić przeszkodził. Rozległ się nie na dachu,