Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/255

ki wraz z resztkami kwiatów zużyto do przyozdobienia lichtarzyka, który miał oświecać całą tę uroczystość. Jedynie jakaś moc czarnoksięska zdolna była z tego wszystkiego zrobić coś więcej, jak stary stół, nakryty czerwonym szalem i założony rupieciami z dawno nie otwieranego kufra. Jednakże Sara, cofnąwszy się parę kroków wtył, patrzyła z zachwytem na te domniemane cuda, a Becky szła za jej przykładem.
 — Prose panienki — szeptem ozwała się Becky, rozglądając się po pokoju. — Cy to aby jesce ta sama Bastylijo... cy tez sie ona przemieniła w cosik innego?
 — Tak, tak! To coś zupełnie innego! — odpowiedziała Sara. — To sala biesiadna!
 — Retyz-ty, panienko! — zawołała Becky. — Sala bez sadła? — i w nieśmiałem zakłopotaniu zaczęła się przyglądać otaczającym ją świetnościom.
 — Biesiadna! sala biesiadna! — poprawiła ją Sara. — Taka wielka komnata, w której urządza się uczty. Ma ona strzeliste sklepienia, galerję śpiewaków i olbrzymi komin pełen płonących polan dębowych, a po obu jej bokach wiszą świeczniki, lejące rzęsiste światło.
 — O rety, panienko! — westchnęła znów Becky.
 Otworzyły się drzwi i weszła przez nie Ermengarda, ledwie trzymając się na nogach pod ciężarem paczki.