Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/257

 — Ależ ty wydajesz tę biesiadę — rzekła Sara, — ty więc będziesz księżniczką, a my damami dworu.
 — O nie, ja nie potrafię! — odpowiedziała Ermengarda. — Jestem za gruba i nie wiem, jak się wziąć do tego. Ty bądź księżniczką.
 — No, niech tak będzie, skoro taka twoja wola — przystała Sara i naraz, tknięta nową myślą, pobiegła w stronę zardzewiałego piecyka.
 — Patrz, ile w nim papierów i rupieci! — zawołała — Zapalmy je, a będziemy mieli przez parę minut prawdziwe ognisko.
 Potarła zapałkę i przytknęła ją do pieca. Buchnął wspaniały płomień i blaskiem jaskrawym oświecił wnętrze pokoju. Sara stanęła przy nim i uśmiechnęła się.
 — Czy to nie prawdziwy ogień na kominie? A teraz przystąpimy do uczty.
 I skinąwszy wdzięcznie ręką Ermengardzie i Rebece, podeszła ku stołowi.
 — Zbliżcie się, piękne panie — przemówiła szczęśliwym, rozmarzonym głosem, — i zasiądźcie za stołem godowym. Jego Królewska mość, mój ojciec, wyjechał w podróż daleką i mnie polecił urządzenie dla was biesiady.
 Zwróciła lekko głowę w stronę jednego z kątów pokoju.