Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/293

 Pan Carrisford siedział w swym wielkim fotelu, a jego faworytka Janet zajęła miejsce na podłodze koło niego. Nora usadowiła się na jednym z podnóżków, o Donald wskoczył na łeb tygrysi, wznoszący się ponad rozpostartą na ziemi skórą tego zwierza, i jeździł na nim dość hałaśliwie.
 — Nie rób takich krzyków, Donaldzie — upomniała go Janet. — Gdy przychodzisz w odwiedziny do osoby chorej, nie powinieneś jej zabawiać głosem tak przeraźliwym. Proszę pana, czy on nie bawi się zbyt głośno?
 Pan Carrisford poklepał ją po ramieniu.
 — Nie, nie — odpowiedział. — Niech się bawi. To mnie odrywa od smutnych myśli.
 — Właśnie się uciszam — wrzasnął Donald. — Będziemy się wszyscy sprawowali cicho, jak myszki.
 — Myszki nie robią takiego hałasu! — zauważyła Janet.
 Donald zrobił sobie uzdę z chusteczki do nosa i jął podskakiwać na karku tygrysim, jak na koniu.
 — Owszem, zrobiłyby taki hałas, gdyby ich było dużo... naprzykład tysiąc — odpowiedział z wesołym uśmiechem.
 — O, chyba pięćdziesiąt tysięcy! — rzekła Janet z minką surową; — a my powinniśmy się zachowywać tak cicho, jak gdyby tu była tylko jedna myszka.