Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/297

 — No, no, proszę się nie martwić — rzekł głosem pogodnym. — Jeszcze uda się nam ją znaleźć.
 — Musimy zająć się tem niezwłocznie. Nie należy tracić czasu — niecierpliwił się p. Carrisford. — Czy mógłbyś mi podsunąć jakąś nową radę?
 Pan Carmichael wstał i zaczął wielkiemi krokami przechadzać się po pokoju. Twarz miał zamyśloną, ale niespokojną i niepewną.
 — Mam jedną myśl, ale nie wiem, czy z niej co będzie. Przyszła mi do głowy, gdy jechałem pociągiem z Dover‘u.
 — Jakaż to myśl? Jeżeli dziecko żyje, to musi się gdzieś znajdować.
 — Tak właśnie. Szukaliśmy jej w szkołach paryskich. Dajmy teraz spokój Paryżowi i zacznijmy szukać w Londynie. Oto mój pomysł.
 — W Londynie jest szkół wiele! — odrzekł p. Carrisford; naraz poruszył się żywiej, jakby tknięty jakiemś wspomnieniem: — Ot, naprzykład jedna znajduje się w sąsiedniej kamienicy.
 — Od niej więc zaczniemy. Bliżej już zaczynać niepodobna!
 — Nie-e! — rzekł smutno pan Carrisford. — Przebywa tam wprawdzie jedna dziewczynka, którą się interesuję... ale ona nie jest uczennicą. Jest to mała, za-