Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/301

każde jej polecenie... i pomagam w lekcjach młodszym dziewczynkom.
 — Pytaj ją o resztę szczegółów, Carmichael! — jęknął p. Carrispord, opadając bezsilnie w fotel. — Pytaj ją... ja już nie potrafię.
 Miły ojczulek Dużej Rodziny z własnej praktyki umiał rozmawiać z dziećmi. Przekonała się o tem Sara, słysząc jego pytanie, wypowiedziane uprzejmym, zachęcającym głosem:
 — Powiedziałaś, że „dawniej“ byłaś uczennicą. Kiedy to było, moje dziecko?
 — Gdy tatuś przywiózł mnie tutaj.
 — A gdzie teraz jest twój tatuś?
 — Umarł — odpowiedziała Sara z wielkim spokojem. — Stracił cały majątek i nie zostawił mi ani szeląga. Nie miał kto się mną zająć... ani płacić miss Minchin za moją naukę.
 — Carmichael! — zawołał boleśnie „pan z Indyj“. — Carmichael!
 — Nie trzeba jej zbijać z tonu! — szepnął doń cicho p. Carmichael, poczem rzekł głośno do Sary:
 — A wtedy ciebie wygnano na poddasze i kazano ci być posługaczką? Czy nie tak było?
 — Nie miał kto zająć się mną — odpowiedziała Sara. — Nie było pieniędzy. Nie mam rodziny.
 — W jaki sposób twój ojciec stracił majątek? —