Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/330

 — Dałabym głowę, że sobie panią skądciś przypominam — bąknęła. — Ale...
 — Owszem — wyręczyła ją Sara. — Pani raz dała mi sześć ciastek za cztery pensy, a...
 — A pani dała pięć ciastek małej żebraczce — przerwała kobieta. — Pamiętam o tem zawsze... tylko, że zrazu nie pomiarkowałam wszystkiego...
 Dalszy ciąg przemówienia skierowała już w stronę p. Carrisforda.
 — Pan szanowny wybaczy, ale niełatwo znaleźć młodą osobę, coby miała tak baczne oko na twarz człowieka głodnego. Nieraz sobie o tem rozmyślałam. Niech mi panienka szanowna tego za złe nie weźmie — zwróciła się do Sary — ale pani teraz jakby bardziej rumiana... i lepiej wygląda, niż... niż wtedy... wtedy...
 — Dziękuję pani, istotnie lepiej się teraz czuję... i... i lepiej mi się powodzi — odpowiedziała Sara. — A przybywam tu do pani z wielką prośbą...
 — Do mnie, panienko szanowna! — zawołała sklepikarka, uśmiechając się dobrotliwie. — Owszem, daj Boże szczęście, niech panienka mówi. Czem mogę służyć?
 Wówczas Sara, oparłszy się o ladę, przedstawiła swój projekt co do ciepłych ciastek i zgłodniałych sierotek. Kobieta słuchała, wpatrując się w nią osłupiałym wzrokiem.