Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/39

śnionych. Ona nie może patrzeć spokojnie na ludzki smutek i krzywdę.
 Dlatego to Sara upodobała sobie małą, grubą St. John i przez całe przedpołudnie wciąż spoglądała w jej stronę. Zmiarkowała odrazu, że tej dziewczynce z trudnością przychodzą lekcje i że daleko jej do tego, by miano ją uważać za celującą. Szczególnie lekcja francuskiego była dla niej udręką. Jej wymowa wywoływała mimowolny uśmiech nawet na dobrotliwej twarzy p. Dufarge’a, a Lawinja, Jessie i inne zdolniejsze uczennice pozwalały sobie wręcz na śmiechy i drwinki. Ale Sara nie śmiała się bynajmniej, owszem przybierała taką minę, jak gdyby nie słyszała, że panna St. John przekręca le bon pain na li bon pan. Zachowanie się koleżanek przejmowało ją oburzeniem.
 — Z czegóż one się śmieją!? — szepnęła przez zęby, schyliwszy się nad książką. — Przecież w tem niema nic śmiesznego!
 Po lekcjach uczennice zebrały się gromadkami i poczęły gawędzić. Sara odszukała pannę St. John, siedzącą smutno na parapecie okna, podeszła do niej i zapytała:
 — Jak się nazywasz?
 Od tego pytania małe dziewczynki zaczynają wszelką znajomość, jednakże w słowach Sary był ton