Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/43

ce towarzyszki, zaśmiała się zlekka i zmieniła temat rozmowy.
 — Czy chciałabyś zobaczyć Emilkę?
 — Któż to jest ta Emilka? — zapytała Ermengarda tym samym tonem, jakiego poprzednio użyła miss Minchin.
 — Chodź do mojego pokoju, to zobaczysz — odpowiedziała Sara, wyciągając rękę.
 Zeskoczyły z parapetu okna i poszły razem na górę.
 — Czy to prawda — szeptała Ermengarda, gdy przechodziły przez korytarz, — czy to prawda, że masz dla siebie osobny pokój do zabawy?
 — Tak, — odpowiedziała Sara. — Tatuś prosił miss Minchin o pokój osobny dla mnie, bo... bo gdy się bawię, to sobie układam i opowiadam różne powiastki... a nie lubię, by mnie podsłuchiwano... to psuje mi zabawę.
 Ermengarda stanęła jak wryta, wytrzeszczywszy oczy i ledwie śmiejąc oddychać.
 — Ty układasz powiastki! — westchnęła. — Czy ty to umiesz... tak jak mówić po francusku...?
 Sara spojrzała na nią, szczerze zdumiona.
 — Przecież układanie powiastek to nic trudnego... Czy nigdy nie próbowałaś tego robić?
 Ujęła ostrzegawczo dłoń Ermengardy.