Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/74

 — Panienka... panienka się nie gniwo? — zapytała z westchnieniem. — Cy panienka nie powi tego paniom?
 — Nie — zawołała Sara. — Ani mi to w głowie!
 Ten strach, który malował się na umazanej węglem twarzyczce, tak wzruszył Sarę, że przejęta dziwną jakąś myślą, które ją tak często nawiedzały, pogłaskała ją po policzku.
 — Przecież obie jesteśmy zupełnie takie same — odezwała się; — jestem zwyczajną sobie małą dziewczynką, podobnie jak i ty. To tylko przypadek, że ja nie jestem tobą, a ty mną!
 Becky nie rozumiała z tego ani słowa. Jej głowina nie mogła pomieścić myśli tak zdumiewających, a wyraz „przypadek“ oznaczał w jej języku jedynie takie nieszczęście, gdy kogoś przejechano, albo gdy ktoś spadł z drabiny i musiano go zawieźć do „śpitola“.
 — To przypadek, panienko? — bąknęła z szacunkiem.
 — Tak — odpowiedziała Sara i przez chwilę przyglądała się jej marząco. Niebawem jednak, uświadomiwszy sobie, że Becky nie zrozumiała, o co jej chodzi, zaczęła z innego tonu:
 — Czy skończyłaś już robotę? Możebyś została tu u mnie przez kilka minut?
 Becky ledwo dech mogła złapać ze zdumienia.