Strona:F. H. Burnett - Mała księżniczka.djvu/99

 — Oho, już będzie przemówienie! — szepnęła jedna z dziewczynek. — Oby skończyło się jaknajprędzej!
 Sara poczuła się nieswojo. Ponieważ była to uroczystość ku jej czci, przeto zgadywała, że i przemówienie będzie jej dotyczyło — a wszak niemiłą jest rzeczą stać na środku sali szkolnej i słuchać kazania pod własnym adresem.
 — Jak wiecie, moje dziewczynki, — rozpoczęła swe przemówienie miss Minchin, — kochana Sara ukończyła dzisiaj lat jedenaście.
 — Kochana Sara! — mruknęła z przekąsem Lawinja.
 — Niektóre z was również już w swoim czasie ukończyły lat jedenaście, ale urodziny Sary różnią się nieco od urodzin innych dziewczynek. Ona, gdy dorośnie, stanie się dziedziczką olbrzymiego majątku, który powinna zużytkować w jaknajodpowiedniejszy sposób.
 — Kopalnie diamentów, — cicho zachichotała Jessie.
 Sara nie słyszała tego docinka. Utkwiła zielone oczy w miss Minchin i czuła, że robi się jej gorąco. Gdy miss Minchin zaczęła mówić o majątku, w Sarze obudziła się świadomość, że żywi zdawna wielką niechęć do swej przełożonej — mimo iż zdawała sobie sprawę, że obowiązana jest do szacunku względem osób starszych.