Strona:F. H. Burnett - Mały lord.djvu/187

 „PS. Więzienia, o których wspominałem, są próżne, dziadunio nie zamykał w nich nigdy nikogo, niech się pan nie boi. On taki dobry, wszyscy go tak kochają.“

 — Zawsze ci tęskno za matką? — spytał hrabia po odczytaniu tego listu.
 — O, tęskno — odpowiedział chłopczyk — ciągle o niej myślę — tu przysunął się do hrabiego i kładąc poufale rączkę na jego kolanie, zapytał niespodzianie — a dziadunio nie myśli czasem o Kochańci?
 — Nie znam jej wcale — odburknął starzec sucho.
 — Ja to wiem — mówił mały lord — i to mnie właśnie dziwi. Ona mi kazała przyrzec, że nie będę dziaduniowi pytań zadawał... więc już nic nie powiem, ale... myśleć o tem muszę i przykrość mi to sprawia. Nie chcę złamać słowa, nie pytam o nic, mateczka powiada, że inaczej być nie może. Co wieczór, nim się spać położę, staję przy oknie i patrzę: tam za drzewami, daleko, błyszczy światełko. To ona je zapala i stawia w tem miejscu, żebym mógł zobaczyć przed zaśnięciem, że ona pamięta o mnie, a choć to tak daleko, wiem nawet, co ona tam mówi, jakgdybym słyszał.
 — Cóż ona mówi? — spytał hrabia.
 — Mówi: śpij spokojnie, mój synku drogi,