Strona:F. H. Burnett - Mały lord.djvu/34

 — Cóż to ci się stało?
 Chłopczyk zebrał całą odwagę.
 — Czy pamięta pan — zapytał — o czem mówiliśmy wczoraj?
 — A no, zdaje się, że o Anglii.
 — Otóż właśnie. A pamięta pan, o czem była mowa w chwili, gdy Katarzyna po mnie przyszła?
 Pan Hobbes potarł ręką czoło.
 — Coś mi się zdaje, mówiliśmy podobno o arystokracyi...
 — Otóż właśnie... — tu Cedryk zawahał się nieco — mówiłeś pan o hrabiach angielskich.
 — O hrabiach!
 Cedryk uczuł gorący rumieniec, oblewający go po same uszy; nigdy w życiu nie był w tak wielkim kłopocie, z przykrością też myślał o tem, że i starego przyjaciela podobnego kłopotu nabawi.
 — Panie Hobbes — rzekł Cedryk z pokorą — już hrabia się pokazał i jest w tej chwili tu w sklepie.
 Kupiec podskoczył z siedzenia jak piłka.
 — Co, co to ma znaczyć?
 — To znaczy — mówił chłopczyk, spuszczając oczy — że ja jestem hrabią, czy też właściwie lordem tylko, lecz mam być hrabią w przyszłości, nie myślę pana oszukiwać.
 — Oszalał chłopiec! — zawołał pan Hobbes,