Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/101

 — Cicho Władek... tyle razy ci już tłumaczyłem...
 — Ale bajki... dziś jest co innego...
 — Stulże pan pysk! Proszę najuprzejmiej...
 — Kto gada?... hej...
 — Cicho... słyszałem, że naczelnik zakonspirowany... służba... wszyscy...
 — Acha! Więc będą mowy...
 — Kto to gadał o pysku?
 — Już poszedł. Daj pan spokój.
 — Ale niech ten pan nie przychodzi...
 — Dobrze. Powiem mu!
 Śmiech się zerwał, ale ucichł zaraz.
 — Jadą wszyscy. Powiadam wszyscy. Tego nie było jak dawna historya!
 — Kwiaty... powiadam kwiaty! Myśl przyszła rankiem i wzięła w welon swój złocisty wszystkie kwiaty, jakie zakwitły w ogrodzie. Niesie je do BOGA. Oto, powie mu, co znalazłam w ogrodzie. Nie daj go podeptać... nie daj! Takie wydaje kwiaty...
 — A jednak nie wolno kwitnąć... strengstens verboten...
 — Cicho... cicho... nie słyszę dudnienia szyn, a przecież ja jestem od słyszenia jak dudnią szyny...
 — Chroń ich Panienko Najświętsza!