Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/102

 — Wszyscy wstali przed świtaniem... biali starcy... cudne kobiety...
 — Pany... chłopy... chłopy... pany...
 — Kwiat narodu!
 — Cicho! cicho! — doleciało z dali — Delegacye z wieńcami naprzód!
 — I czemuż to tutaj? Taka dziura!
 — Dokument... Znak... Gdzieindziej... nie wolno.
 Ktoś zbliżył się szybko do grupy.
 — Kolego... a gdzie Prezes, nie mogę go znaleść!
 — Prezes?... Zajrzyj do bufetu.
 Skądś, z dalsza dobiegła komenda.
 — Porządek! Baczność! Chodem marsz!
 — Do jakichże cudnych zórz płyniecie duchy... na jakiż jasny szczyt?
 — Poeto... potem... potem...
 Zaszeleściło wokół, jakby wieńce tarły się o siebie w ciemku liśćmi lauru i szarfami o złotych napisach.
 Zawiadowca chwiał się na nogach, jak pijany.
 Ślusarz, włożywszy młotek do torby, oburącz ujął go za łokieć.