Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/104

 — Tak, tak! — przemknęło mu przez myśl na widok tego wywijania. — Aushalten... Dobrzeby było, ale jak... jak to zrobić...
 Patrzył na ślusarza i kiwał głową jak oszalały chińczyk porcelanowy.
 Wreszcie zdecydował się. Siadł przy aparacie i znakiem właściwym przerwał depeszę.
 — Mniejsza z tem pomyślał — zapłacę... wytłumaczę się... pal djabli te świnie zatracone!
 Wołał... wołał... wołał... alarmował... beształ wreszcie kolegę siedzącego przy przesyłaczu... groził doniesieniem... Cisza.
 — Ja ci dam obrazę, szelmo jakaś! — wrzasnął. — Nie gada łajdak! Pewnie wziął za świnie... Kanalie! Kanalie!
 Zaczął rozpaczliwie wołać:
 — Michał! Michał! Michał!... Jarzyński... lampist! — Był bezprzytomny.
 — Dobrzeby pana Ignaca! — poddał ślusarz.
 — A gdzie pan Ignac?
 — Niby na placu.
 — To leć!
 — Lecę. Ale on nie na placu skróś tej panny... wiadomo...
 — Więc gdzie...
 W tej chwili zadudniało na dworze, przemknęły przed oknami biura czerwone oczy wiel-