Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/110

Drugi chodził machając lampą. Od zwrotnicy kroczył zawiadowca. Gdy się zbliżył, podniósł do ust gwizdawkę i dał sygnał. Jęknęła trąbka. „Osobówka“ powoli poczęła się posuwać.
 Znudzony pasażer zanucił znowu:
 — Ooooj mówiła wrona wrooonie...
 Dama rzuciła w ciemń całusa.
 Gdy pociąg przeszedł, ukazał się widok niespodziewany.
 Przygasły już nieco... nieco rozespany stał jednak ciągle jeszcze pociąg nadzwyczajny, stał sobie spokojnie na torze i czekał.
 W snopach przenikającego co jeszcze światła, widniały zarysy wieńców, połyskiwały cylindry, migotały kapelusze pań, ale czasem mignął też biały rękaw koszuli, szal się zatrzepotał w powietrzu... układano się do snu widocznie.
 Zawiadowca stał w miejscu, gdzie dawał sygnał odejścia „osobówki“.
 Powoli z ciemni wybłysnęła iskierka latarki niesionej i poczęła się zbliżać.
 Był to ślusarz, wracający po służbie. Szedł, a ramię opadało mu ku ziemi pod ciężarem wielkiej torby, z której sterczała długa rękojeść młotka.
 Właśnie przechodził popod oknem jednego