Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/111

z wozów pociągu nadzwyczajnego, gdy okno się opuściło w dół i siwy jegomość, wychyliwszy się, zawołał:
 — Panie... człowieku...
 — A wedle tam czego? — odmruknął niechętnie ślusarz.
 — Prędkożmy pojedziemy dalej?
 — Ha... Bóg to raczy wiedzieć proszę jaśnie pana dobrodzieja...
 — Cooo?
 — Osie mają heisslauf... proszę jaśnie pana dobrodzieja...
 — Co to znaczy? A może my musimy przesiadać...
 — Ta niby to i takby znaczyło... ale nie da rady... bo niema wozów na takiej małej stacyi, proszę jaśnie wielmożnego...
 Zawiadowca LOS uśmiechał się teraz. Nie czuł już nudności... ani nawet strzykania w głowie. Ba, samo nawet owo drżenie bolesne gdzieś się podziało. Niema jak emocya... niema jak ona... myślał.
 — Na Boga... cóż to wszystko znaczy! — wykrzyknęła z poza jegomości jakaś dama otulona w szal.
 — To znaczy, proszę jaśnie pani dobrodziejki, że osie mają heisslauf.