Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/114

piały na wietrze reje, a z pokładu zapełnionego tłumem ludzkich postaci dochodziły dźwięki poważnego hymnu, o modlitewnych akordach.
 Na pomoście przednim, wysoko, widoczny wszystkim innym stał kapłan w białą ubrany szatę.
 Orlim wzrokiem śledził horyzont, zaś u stóp jego na marach pokrytych białem płótnem spoczywał człowiek uśpiony, czy zmarły, niewiadomo.
 Wiatr powiewał szerokimi rękawami szaty kapłana, iż wydawało się, że uleci w przestworze na skrzydłach uniesienia wnętrznego, niby przedziwny duch — albatros, pan mórz nieprzebytych...
 Rytm hymnu, zda się, nie wiatr, nie podwodne prądy niepokoiły fale.
 Akordy kładły się czasem, by dłonie przyjacielskie na spiętrzonych, zadzierżystych grzywach i wtedy pod ich lekkim, a możnym uciskiem, strzępiste, garbate grzbiety mieniły się w płaszczyzny lśniące, podobne podstawom jedwabnych tkanin rzuconych na powietrze. Czasem znowu ton tętniący, mocny, rozpędzony wpadał, zatapiał się dziobem w toń, pruł ją, rozdzierał, głębił się, sięgał... aż czerwona ja-