Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/120

Jestem! Cud wielki, niepojęty! Skąd wyszedł rozkaz: Bądź! I oto jestem! Kto wydał rozkaz, kiedy i czemu? Oto pytania pierwszej wagi.
 I ślubował sobie nie spocząć, dopóki tych pytań nie rozwiąże, czując słusznie, że nie godnem jest żyć, przyjmować gościny na ziemi, nie wylegitymowawszy się: Jestem ten, a ten!
 Ale gdy zwierzył się jednemu człowiekowi z tego postanowienia, ten roześmiał się i rzekł mu:
 — Umrzesz tedy niebawem. Zamęczysz się.
 Bardzo go to zmartwiło.
 — Cóż tedy mam czynić? — spytał człowieka onego.
 — Zapomnieć! — odparł tenże. — Zapomnieć albo...
 — Albo co? — zagadnął chciwie.
 — Albo przyjąć naukę.
 — Jaką naukę?
 — Jedną z wielu. Najlepiej przyjm naukę dnia co płynie. Ona najlepiej zasłania pytania wszelkie.
 — Jakaż ona?
 — Powiada: Wyrośliśmy jako drzewa owe, z gleby ziemskiej powstaliśmy jako wszystko powstaje z prochów przodków naszych. Należymy wszyscy do jednego bractwa nicości