Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/140

określonym, w języku jawy. Echowe rozbrzmiały stąpania... Czas niósł coś poprzez nicość na ręku, niósł je w darze spragnionemu, zdziwionemu sercu.
 I poczęło serce promienieć. Szło naprzeciw oblubieńca ze światłem miłości w ręku.
 Wezbrało rzewnością wielką, ukochaniem dziękczynnem, łkającem uwielbieniem.
 Pojmowało już teraz, na co się stała nicość.
 Tak niezawodnie, tak niezawodnie.
 Z dali szedł hymn:
„O Panie, o Panie,
Kędyż posłałeś nas wichry swoje?
 Kędyż, na wielki bój płyniemy oto po ciemku, duchy ducha niosące, drogą przeznaczeń nie pisanych nawet w snach duszy człowieczej.
 Jako oddech TWÓJ jest świat. Jako tchnienie TWE jawi się życie... i jako nicość jest gdy zechcesz, a wciągniesz w głąb swoją wszystkie zjawy, wszystkie znaki bytu.
 Oddechem BRAHMY jest to co jest, a nic innego w przestrzeni“.
 Serce otwarło się, jak kwiat lotosu i chłonęło objawienie.
 Wnikało kołysane rytmem w tajniki stworzenia, przemógłszy formę poznania niedołężną,