Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/149

patrzył na arcykapłana ale szeroko rozwarte i jakby nie widzące nic źrenice utopił w Istagogu. Stał, jak skamieniały. Potem niby trzcina pod wiatrem zachwiał się i upadł na kolana. Ręce splecione wyciągnął ku więźniowi.
 — Zmiłuj się, zmiłuj! — szeptały jego zbielałe wargi.
 — Precz! — krzyknął zdumiony i przerażony nagle arcykapłan.
 Żołnierz patrzył na Istagoga, a więzień wyciągnąwszy rękę rzekł mu:
 — Odejdź w pokoju!
 Żołnierz znikł, jak widmo.
 Wówczas arcykapłan wstał z niskiego stołka, na którym siedział obok tapczanu więźnia, cofnął się o krok w tył i spokojnym pewnym głosem zapytał:
 — Więc powiedz, czego właściwie chcesz wzamian?
 — Czego chcę? — powtórzył więzień. — Oto proszę, powiedz mi, ażali widziałeś mnie przed małą chwilą na drodze wiodącej ku morzu.
 Arcykapłan patrzył nań teraz zupełnie, jak przed chwilą żołnierz.
 — Spotkałem cię — mówił dalej Istagogos — szedłeś samotny i zadumany w tę stronę. Na głowie twojej chwiała się szafirowa arcykapłań-