Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/156

rzały się blade, uczernione plamami ócz i ust zaciśniętych, lub szeroko rozwartych w krzyku. W głębi, na podwyższeniu ukazał się tron połyskujący, na tronie zaś majaczyła szafirowa infuła arcykapłana. Z prawej strony tronu, wysoko w powietrzu sterczała trybuna oskarżyciela.
 Zatopieni w swych sprawach, zebrani nie widzieli nic, nie mieli oczu dla świata zewnętrznego.
 Wreszcie jasność spoczęła u stopni tronu.
 Coś zabielało.
 Od tła odstawać poczęły kształty ludzkiego ciała, które nagie, wyciągnięte nadmiernie, nienaturalnie w tył rzucone, przygwożdżonem się okazało do długiej deski opartej skośnie o podest tronu arcykapłana.
 Był to Sacejdos, żebrak, który śpiewał o tęsknocie nad morzem.
 Żył jeszcze, czy zmarł już na męce, nie było wiadomem, bo ciałem jego nie wstrząsał ani dreszcz najmniejszy, z rozchylonych warg nie ulatało najsłabsze westchnienie.
 Wrzawa nie ustawała. Potworzyły się małe grupy. Radzono, spierano się, widać było żywe ruchy rąk i głów.
 Światłość potężniała z każdą chwilą.