Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/158

ducha niosące drogą przeznaczeń, nie pisanych nawet we snach duszy człowieczej...
 Zakratowanemi oknami lała się światłość rażąca, mocna, jakby gęsta.
 Powódź przybrała kształty tak realne, tak namacalne, że kapłani stali w śmiertelnej cichości zesztywniali, półmartwi.
 Pieśń wypełniła salę, posadzkę zalewało światło, pryskając po ścianach, odbijając się od płaszczyzn, tworząc w wąwozach siklawy.
 Nie było ujścia.
 Znikły już od jasności kontury sprzętów, zatonęły ich kształty.
 A ponad rozpalonym płynem, niby słupy lagunów wbite kędyś we dno, tkwiły ludzkie, zwęglone strachem postacie.
 I nagle puściły w osadzie kraty okien.
 Wszystko, jakby zastygło na chwilę, a na toni jasnej nagle zjawił się on, Istagogos.
 Patrzący dojrzeli, jak podniósł ręce i usłyszeli głos, który mówił:
 — Zbudźcie się!
 Drgnęli wszyscy i uczuli ból wielki, jakby ich z martwych wyrwał na moment życia.
 — Zbudźcie się i słuchajcie! Nie moją jest owa światłość, w której przychodzę, jeno Pańska, na świadectwo światu ujawniona i na u-