Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/160

nam przetrzeć oczy po krótkim śnie życia na tej ziemi.
 Skinął ręką ku oknom, a oczy wszystkich poszły za tym gestem.
 W dali, na morzu, które się stąd ciemnem wydawało, zamajaczył wielki okręt kołysany falami.
 I znowu zabrzmiał hymn, a na jego jakby fali poczęła się zbliżać ku oknom mała, złocista łódź.
 Dwu białych młodzieńców stało w niej, z oczyma utkwionemi w punkt, do którego im przybić rozkazano.
 „Jako oddech TWÓJ jest świat — brzmiało powietrze — jako tchnienie TWE jawi się życie i jako nicość jest gdy zechcesz a wciągniesz w głąb swoją wszystkie zjawy, wszystkie znaki Bytu.“
 Istagogos objąwszy ramieniem Sacejdosa stał napoły zwrócony ku oknu bliższemu tronowi, na którym zmarłego arcykapłana tkwiły zwłoki.
 Oczyma szukał czegoś na horyzoncie.
 I oto nagle na ustach jego wybiegł uśmiech radosny.
 Wysoko, pod masztem okrętu, widoczny wszystkim innym, stał kapłan w białej szacie. Wzniesione jego ręce nawet w tej światłości