Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/164

 Co gadają,... nie wiem, ale czuję jakby cięcia tępej szabli po twarzy, wydaje mi się, że duszę mą tacza ktoś w beczce nabitej ostrymi gwoźdźmi.
 Idzie deputacya na strych. Strych oglądają. Parlament kazał obejrzyć strych, skąd kapie. Idą.
 Za chwilę słyszę ich ponad sobą. Chodzą, przesuwają ciężary, stukają młotami...
 Nikomu nie przyjdzie na myśl, że to wszystko osłabia jeszcze bardziej stare belkowanie i rujnuje do reszty poszycie uczynione ze słomy zbutwiałej, której dostarczają rośliny, jakich obecnie już niema chyba na ziemi.
 O, czemuż nie mogę was przemienić w lekkie motyle!
 Łażą, suwają się na brzuchach. Niezmiernie gorliwi, niezmiernie punktualni.
 Wracają.
 A co?... Kapie?
 Rozgwar głosów, idąc po schodach, kłócą się, wymyślają sobie.
 Nagle łoskot, ktoś upuścił siekierę. Wydaje się, że spadła wprost na moją głowę.
 Nie mogę... uciekam.
 Leżę w trawie.
 Naprzeciwko mnie Stary Dom. Roi się, jak