Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/166

 — Za pozwoleniem... a na czemże spocznie belkowanie dachu? — pyta ktoś.
 — Patrzcie! Oto jest rozumowanie konserwatysty... jemu dach jest wszystkiem, wydaje mu się, że górować, panować, gnębić, to jedyna racya życia.
 — Ależ panowie... wszakże to jest rozumowanie szaleńca... bez ścian i dachu...
 — Szaleniec... szaleniec!
 — Panowie! Proszę się uciszyć... Zabieram głos dla zreasumowania sprawy. Zaszczycony waszym wyborem...
 — Ja głosowałem za Nietoperzem... Veto!
 — Zaszczycony wyborem na prezesa, konstatuję w pierwszej linii niezwykłe zainteresowanie obywateli sprawą przebudowy...
 — Restauracyi... nie przebudowy!
 — To jest właściwie... racya... restauracyi, sądzę, że utrafię w myśl wszystkich, jeśli...
 — Się pan powiesisz! — dokończył ktoś.
 W czwartem oknie drugiego piętra stoi człowiek jakiś i śmieje się szyderczo.
 To Habdank, krawiec gromadzki, dziwnie pyszny i bezceremonialny.
 — Cymbał! — woła pokazując w nie palcem. — Patrzcie na cymbała! Czyż ktoś się wogóle wyprowadza kiedy ze Starego Domu?