Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/171

dawało się, że wszystko co na dole musi być zielone, jak wszystko co w górze, szafirowe.
 Szarą plamą odcinał się jeno Stary Dom podobny wielkiemu strupowi na ciele natury. Brzydki był, bardzo brzydki.
 — Podpalę tej nocy Stary Dom!
 Przebiegło to niby strzała rzucona z jakichś niedosiężnych dali... i znikło, zanim dusza mogła się zadziwić.
 Nagle rozległ się szmer jakiś.
 — Sługa pana dobrodzieja! Co pan tam robi na drzewie?
 Głos dochodził z dołu.
 Niezwłocznie byłem przy mówiącym i poznałem naszego woźnego Milczka. Zazwyczaj nie gadał nic, uprzątając pilnie i cierpliwie rozliczne ubikacye Starego Domu.
 Była to stwora jakaś niesamowita, instynkt ostrzegał, ilekroć zbliżał się do mej stancyjki na poddaszu. Ale zachodził tam rzadko i znaliśmy się mało.
 — Jakto, więc i pan wyprowadził się ze Starego Domu? — spytałem zdziwiony.
 — I, nie... — zaśmiał się zcicha — Ja tak sobie tylko... na spacer... Właściwie tom przyszedł zobaczyć, jak się panu powodzi.
 — Dziękuję! Na razie doskonale!