Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/177

ci którym nie dano nic na ziemi, muszą mieć przecież coś dla siebie w niebie... prawda? Ale wracajmy do spraw aktualnych. Cóż tedy poczniemy z pańskiem ciałem?
 — Nie wiem... nie myślałem o tem...
 — Pyszny człowiek... panu niewątpliwie dano bardzo piękny „tajny rozkaz“.
 — Zginąć?...
 — Hm... możliwe... Albo może odnowić Stary Dom...
 — Jakże to?
 — Przypuszczam, że należałoby poprostu podpalić go na cztery strony!
 — Co? — krzyknąłem wstrząśnięty do głębi, bo myśl taka zabłysnęła mi przed chwilą.
 — Tak jest! Byłaby to nawet rzecz piękna taki pożar ziemi... to jest chciałem powiedzieć... Starego Domu. Pomyślanoby w przestrzeni, że urodziła się nowa gwiazda, a któraś z konstelacyi oglądanych od przeciwległego krańca przedwieczności wzbogaciłaby się o nowe słońce.
 — Ależ wszakże Stary Dom jest dla ludzi wszystkiem, co posiadają...
 — I nic prócz niego nie mają...
 — Cóżby im tedy pozostało?
 — Konieczność zbudowania Nowego Domu.
 — Trud nadludzki...