Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/181

sam, że rozmawiałem z kimś. Powietrze drżało, zda się jeszcze, od słów dziwnych, ważnych...
 Jakież to słowa?... Kto mówił?
 Coś należało uczynić!... Ale co?
 Kroczyłem machinalnie w stronę Starego Domu. Gdym doszedł do bramy późno już było tak, że mogłem niepostrzeżenie wśliznąć się tuż za plecami zagapionego w ciemń żołnierza.
 Szedłem dalej. Wspomnienie, że padły jakieś dziwne słowa towarzyszyło mi ciągle.
 Nagle w chwili, gdym zaczął wstępować na schody, uczułem się sam, zupełnie sam, a wrażenie słów zasłyszanych pierzchło i nie wróciło.
 — Ciekawym, co mówił tajny radca Nietoperz o przysporzeniu oświaty w Starym Domu — pomyślałem i zamyśliłem się nad tym problemem.
 Na drugiem piętrze natknąłem się na zakręcie korytarza na woźnego Milczka.
 Był to człowiek małomówny i znaliśmy się nie wiele.
 — Dobry wieczór! — powiedział grzecznie i skłonił się.
 — Dobry wieczór! — odpowiedziałem i poszedłem dalej.
 Na wysokości mego poddasza zatrzymałem się. Ktoś mówił na dole, tętniły kroki.
 Odbierano raporty.