Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/186

 — No, prędzej hołoto Branickiego! Prędzej! Mam interesy!
 — On ma interesy! Patrzcie go! — szydzi teraz Mańka!
 — I ja też! — woła Józek — Prędzej!
 — O ty smarkaczu... Ty chyba w Jedlnej!...
 — Wypraszam sobie przytyki osobiste! Proszę wuja!...
 — Prędzej bando! Prędzej! Wio!
 — Czekaj! Czyś oszalał? A, gdzież Andrzej?
 — Ajajaj! Moja noga?! Wstań Stefa — mówię — wstań! No, nie ruszysz się?
 Drucha poważny, z książkami pod pachą całuje starych w ręce.
 — Pamfil! — wołam — Pamfil!
 — Tak... jeszcze psa brakuje tylko.
 Niema go. Gdzieś poleciał. Zły jestem, nie wiem sam czemu.
 — No, w imię boskie... mówi ciotka.
 — Wracajcie wnet! — dodaje wujek — A powiedźcie ta w Jedlnej, żeby mi przysłali tego rymarza, skoro tylko tam skończy robotę.
 — I zaproszę chłopców na popołudniu. Dobrze?
 — No dobrze! Zaproś! I panny też.
 Józek i Stefa zamieniają zagadkowe spojrzenia.