Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/19

i parę książek, wziął flaszkę, nalał kieliszek rumu i wychylił go duszkiem. Uczyniło mu się ciepło, po chwili zaś raźnie i wesoło.
 Siedział na łóżku i patrzył w niebieski płomień nafty, obejmujący naczynie zakopcone, podrapane, biedne, jak wszystko na okół.
 Zawisł oczyma na półce, gdzie były książki, ale odwrócił po chwili głowę.
 — Ulica Dziwna — przemknęła mu przez myśl. — Gdzież to może być?
 Uczuł, jakby wstępował na jakiś zgoła odmienny poziom odczucia, spostrzegł się na chwilę na innej płaszczyźnie świadomości, otoczyły go dziwne zjawy, nieznane.
 Ale po chwili otrząsnął z siebie to przywidzenie.
 — Głupstwo! — rzekł do siebie głośno. — Oto skutki tego mego idyotycznego zawodu.
 I zatroskał się, co się z nim stanie za rok, za dwa, dziesięć...
 — Oszaleję... napewne oszaleję! — powiedział znów głośno. Potem wstał i udał się do kuchni... Nie zdawał sobie sprawy poco tam idzie. U drzwi przystanął i wytężył słuch.
 Z wodociągu padały w muszlę krople wody.
 — Psiamać — rzekł znowu.
 Zawrócił szybko, ale nim doszedł do łóżka,