Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/190

 — Prorokini jakaś! — odrzucił jej. — Na razie idę pożyczyć książek.
 — Nie, — upierała się — ty odchodzisz... ja widzę cię co dnia dalej.
 Westchnął.
 — Dziecko. Może nim minie chwila i ty się przeprawisz na swój własny brzeg.
 Zamyśliła się.
 — No dość kiepskich imitacyi Apokalipsy — rzucił żartem — Pa!
 Znikł w zaułku ciasnej uliczki miasteczka.
 — Te smarkacze, pewnie zapomną o mszy. Zapomniałam im powiedzieć, by poszli bodaj na chwilę do kościółka w Jedlnej. Szkoda, ciotce to zrobi przykrość.
 — Czy sądzisz, że im to dobrze robi takie udawanie?
 — Niech udają. Może się zjawić dnia pewnego potrzeba...
 — Albo rutyna.
 Nie odpowiedziała nic, jak zwykle natrafiwszy na opór.
 Wózek podskakiwał po haniebnym bruku. Błoto pryskało wysoko. Mańka otulała się skórzanym fartuchem, jak mogła.
 Ochoczo dość i z niejaką fantazyą wpakowaliśmy się do okropnej, cuchnącej sieni zaje-