Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/192

Mamrotał coś. Raz nachylił i podniósł wielką, kraciastą chłopską chustkę.
 Wyszedłem. Miasto nie wrzało zwykłym niedzielnym ruchem, niebo oblazły teraz ciężkie, z trudem dźwigające swoje brzemiona, chmury. Ludzie się spiesznie rozjeżdżali.
 W zajeździe nie było Szlomy, tylko jakiś młody żydek, trochę do niego podobny.
 A i Wawrzon widno jeszcze od kowala nie wrócił. W mrocznej sieni jakieś konie chłopskie chrupały siano, pojazdów w stłoczeniu i ciemni wcale widać nie było.
 Wreszcie chętnie zobaczyłbym tę Wandę, pomyślałem... Tylko gdzie one poszły?
 Nie, nie będę czekał w zajeździe.
 Hm... deszcz zaczyna padać.
 Nie, nie zostanę w zajeździe. Pójdę tam, do nich, do małoletnich fabrykantów wielkiego JUTRA.
 Wielkie się porobiły kałuże, widno ziemia była nasycona wodą. A tam, u nas przeszło tydzień pogody, pomyślałem, człapiąc w zbyt nowych na taką wyprawę trzewikach. Despekt każdy uczyniony mojemu obuwiu dotyka mnie osobiście, więc byłem zły, wściekły, kipiałem gniewem.