Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/196

le sytuacyi. Głupawy ogrodniczek dalej śmiał się rechotliwie nie wypuszczając fajki z ust, ani doniczki z dłoni.
 — Przybywa dalsza karta powieści! Ryknął mi w ucho mój rodzony szatan literacki.
 Ale teraz już nie bałem się tej myśli... Nonsens! Nonsens! Nie odganiałem wcale szatana, usunąłem się nawet na bok, by mu zrobić miejsce na ławce kamiennej, gdziem siedział.
 Oni w lesie i nie wrócą wnet, bo jak na złość wypogodziło się! (teraz, gdy moje trzewiki na nic)...
 Nudy... ktoby w takiej sytuacyi odpędził interesującego szatana literackiego, niech pierwszy rzuci na mnie kamieniem.
 Więc mu przyzwoliłem snuć przykry wątek powieści... czekałem... minutę... dwie... daremnie.
 Tak to jakiś naprawdę literacki szatan, pomyślałem jest dziwaczny, kapryśny, całkiem współczesny... całkiem...
 Rozległo się szczekanie, gdzieś od strony gościńca.
 — Pamfil na tu! Poczciwy pies szuka mnie! To jedyna żywa i mądra istota, jaką spotykam od paru godzin... Na tu!...
 Z krzaków wybiegł pies łaciaty. Stanął, podniósł przednią łapę i patrzył.