Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/201

 — Ach! Nikt mnie nie rozumie... nikt mnie nie rozumie.
 Zdumiał się.
 I nagle zebrawszy śliny... chciał plunąć we wodę.
 Ale na czas wspomniał, że to nie dobrze...
 — A widzisz! — rzekła mu woda. — A widzisz! Nie pluj we wodę, nie bluźnij wodzie... nie bluźnij wodzie... szanuj wodę... szanuj... a lepiej jeszcze staraj się zrozumieć, kto ja jestem... ja WODA.
 — Ty jesteś złodziej! — powiedział.
 I zdumiał się sam dźwiękiem swego głosu i tem, że mówi do wody, jak do żywej istoty.
 — Nie prawda... nie prawda... mówisz jak cię nauczyła ta stara chałupa rozkraczona... jak cię nauczyła wieś... jak cię nauczył rozum ludzki... To wszystko nie prawda!
 Tak mówiła woda z szumem.
 — Mówię, jak naucza rozum... ba, a jakże mam mówić?
 — A wiesz, kto tego rozumu nauczył ludzi i tę chatę i wieś całą... Wiesz kto nauczył ich tego rozumu?
 — Nie... nie wiem... — odparł. I już się nie dziwił, że mówi do wody, jak do żywej istoty.
 — Nauczył ich tego mój brat, CHLEB.