Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/203

sem tylko jakaś fala rzuciła, na brzegu przeciwnym rozsiędzionej chacie pogardliwie pod nogi garść namułu.
 — Naści masz... naści weź...
 — Dobra nasza! dobra nasza!.. — śmiała się chałupa i łyskała do słońca oczami okien.
 — Naści kamień...
 — Dobre i to... panie Kmito... — rechotała.
 — Naści drewno zbutwiałe...
 — W piecu zetleje całe... ha, ha, ha...
 — Naści i zdechłą mysz...
 — Przyda się tyż... przyda się tyż...
 — I kwiat zerwany gdzieś...
 — Tylko nieś... tylko nieś...
 A chałupa Jaśkowa wytrzeszczała oczy, zazierała ponad brzeżek, by dojrzeć czy woda czego nie skradła. Blada i zielona była ze złości. Zdawało się, że zgrzyta zębami i że włosy, że strzecha staje jej dęba na głowie z oburzenia.
 Po południu wrócił Jasiek sam jeden do pracy.
 Maciek poszedł z koniem holować łódź proboszcza, którą woda wczoraj jeszcze zniosła daleko i osadziła o parę stajań, naprost dworskiego ogrodu.
 Stanął na brzegu i z podełba spojrzał na wodę.