Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/205

 — Przy chrzcie świętym nalano mnie na twoje czoło!
 — Prawda! — przyznał Jasiek.
 — Tedy siadaj.
 — Ale ja mam robotę. Niemam teraz czasu słuchać kazania.
 — To nie będzie kazanie. A cała ta robota niepotrzebna.
 — Jakto? Więc ma wszystko podmulić... ej gadanie...
 — Nie podmula temu, kto ma przymierze z wodą. I prawo wolności od chleba uzyska... ale to trudne...
 — Moiściewy kochani! — wmieszała się do rozmowy Jaśkowa chałupa... — Moiściewy... powiedzcież mi też... Więc ta czarownica... ot tamta na drugim brzegu... ma przymierze z wodą?
 — A mam! A mam! — wrzasnęła z drugiego brzegu sąsiadka.
 — Moja wodo jedyna, powiedzże nam prawdę... mnie i Jaśkowi... — prosiła chałupa Jaśkowa.
 — Czy powiedzieć? — spytała woda chałupy z przeciwka.
 Ale stara jakoś nagle przycichła, zawarła oczy swych okien, przyczerniała na ścianach,