Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/207

paczkę z tytoniem do bocznej kieszeni. Skręcił papierosa, zapalił i ruszył przed się.
 — A możeś ciekawy... — doleciało go od wody.
 Splunął z pasyą i poszedł nie odwracając się już wcale. W domu zastał już brata siedzącego przy stole. Bratowa stawiała przed mężem miskę klusek.
 — A dalibyście się ta czego napić matka! — powiedział Maciek do żony. — Zmordowaliśmy się dziś pono obaj! — dodał spoglądając z zadowoleniem na brata.
 Wypili po razu i po drugim wcale niemałe sztakaniki wódki, potem jedli w milczeniu kluski, póki starczyło. Gdy skończyli zapytał starszy:
 — Dużoś zrobił?
 — Ta cośem tam zrobił! — odparł niepewnie, bo mu żal się zrobiło straconego nad wodą czasu.
 — A to bestya podmywa... — rzekł Maciek — Ciekawość czemu akuratnie nasze pole.
 — Akuratnie psiamać nasze!
 — Andrzejowego, to ani tknie... jakby...
 — Jakby co?
 — Jakby bestya, pijanica miał jakie tajemne przymierze z wodą.