Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/21

męczony, piekielnie przemęczony, a o urlopie mowy nawet niema. Zróbże herbaty!
 — Gdzież to idziesz? — spytała, widząc, że wychodzi z pokoju.
 — Nigdzie! Zobaczę tylko...
 Wszedł do kuchni... i zdumiał się, a nawet przeraził.
 Z wodociągu kapały krople. Nie wysilał się już nawet, by słuchać, wiedział, co będzie.
 — Ulica Dziwna liczba 36... ulica Dziwna...
 Wrócił i stanął przy stole, który Tośka już trochę zdołała uporządkować.
 — Przyniosłam coś dobrego! — szczebiotała. — Zgadnij co... no zgadnij!
 Nie odpowiadał, aż spojrzała zdumiona.
 — Jezus Marya! Jakiś ty blady! — krzyknęła. — Co ci się stało? Powiedz! Możebyś się położył... tak, tak... kładź się zaraz! Wypijesz herbatę w łóżku. Popatrzno, co przyniosłam... jaka śliczna mieszanina... prawda?
 Patrzyła mu przymilnie w oczy, uśmiechała się.
 — Od paru dni jesteś blady! Czy cię co boli?
 Zaprzeczył ruchem głowy.
 — Chodźno ze mną! — powiedział poważnie. Zdziwiła się, ale posłusznie poszła do kuchni.