Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/211

 Rzekł i jakby zdziwił się znowu, że przemawia do wody, jak do żywej istoty.
 Ale zdziwienie nie było wielkie.
 — Nieprawda, nieprawda! odparła woda. — Mówisz tak jak cię nauczył urlop... jak cię nauczył rozum zmętniały nad aktami wyzierający w lecie na świat boży...
 To wszystko nieprawda!
 Tak mówiła woda.
 — A jakże mam mówić inaczej? — spytał.
 — A wiesz kto tego rozumu nauczył ludzi twej sfery, skąd wzięły go, wszelkie urlopy od początku świata udzielane urzędnikom wszelkich ras i wieków?
 — Nie wiem! — westchnął z pokorą, iście nie siódmej rangi.
 — Nauczył ich tego mój brat CHLEB!
 — Aaa! Wiem. Do tego nie trzeba wielkiej filozofii!
 — Tak? A mnie się zdaje, że dużo większej, jak twoja.
 — Phi! No naprzykład!
 — CHLEB, jestto wszystko, co mówi: Stój! Milcz! Giń!
 WODA, to wszystko, co mówi: Idź! Drżyj! Płacz! Czyń!