Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/212

 Czyś kiedy nad tem pomyślał... ty niewolniku mego brata... ty...
 Nikt tak od czasów Amenhotepa Czwartego nie przemawiał do urzędnika siódmej rangi na urlopie.
 Komisarz oprzytomniał. Wstał.
 W pierwszym zapędzie chciał się rzucić na bezczelnika, ale wstrzymał się uczyniwszy krok jeden.
 Splunął pogardliwie na ziemię i zaczął zabierać się do domu.
 Mieszkał sielsko, anielsko w karczmie poblizkiej, gdzie Jasiek pijał wódkę i insze tronki.
 Ale haczyk zaplątał się we wiklinę, sznurek mokry zaguził się niemożliwie.
 Chcąc go wydobyć, musiał się położyć na brzegu i manipulować wychylony ponad wodę.
 Dotykał jej niemal twarzą.
 Męczył się, potniał. Czuł zawrót głowy.
 — Tak! — powiedziała musnąwszy go falą. — Teraz ci jeszcze coś powiem.
 I zaczęła szumieć w ten sposób, że uczepiony rękami do sznurka znieruchomiał.
 Uległ ponownie hypnozie ruchu jednostajnego, bezlitośnego...
 — Ja i on, jesteśmy jednej krwi. I tęsknimy