Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/218

 — Dobrze kromko, dobrze. A ja jestem... Ja!
 — To genialne. Ale to słyszałem tysiące razy.
 Tak mówi nawet ten, który nie jest wcale: Ja!
 — Dobrze. Czerstwiej pan dalej, panie CHLEBIE.
 — Słyszysz no siostro? — rzekł CHLEB do WODY — Jakoś mu nie imponuję.
 — Może z niego coś być! — odparła woda.
 — Może być! — powiedział student. — Kolega Fajferek zawsze mówi: „Był czas kiedy i mój papa był człowiekiem“.
 — Pan jesteś niezmiernie, ale to niezmiernie inteligentny! — odciął się CHLEB.
 — Być może! Teraz każdy cham jest inteligentny, nawet CHLEB, w postaci zdeptanej przez świnie pszenicy, sterczący nad kałużą.
 — Czyli, że pan jesteś cham!
 — Mniejszy, niż pan! Zapewniam!
 — Ależ to jest kłótnia?
 — Nie! To są nudy i brednie!
 — Poddawali się i tacy! — krzyknął mu nad uchem.
 — Tak jest, ale drwili przytem.
 CHLEB umilkł.
 A WODA powiedziała: