Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/223

wne oczy mogły śledzić upłaz samej góry, aż do jej podstaw.
 Dla wielu, wielu, nie obdarzonych orlim wzrokiem, mimo, że poranione stopy wymownie o tem świadczyły, wydać się musiało, że nic wyżu onego z ziemią nie łączy, że unosi się on w przestworzu, niby jej satelita, blizki jeno dlatego, iż mu wiekuiste prawa, ciążyć kazały do globu większego...
 Pielgrzym patrzył.
 Oddychał teraz swobodniej, a głaz jakiś, litościwy osłonił mu przed słońcem głowę.
 Wszystko zdawało się szeptać:
 Spocznij! Spocznij!
 Choć chłodniej już było, gorączkę czuł jakąś wewnętrzną... piekło go w piersiach.
 A nadewszystko głośniej wołało udręczone ciało:
 — Spocznij! Spocznij!
 I powieki się spuściły na oczy.
 Podniósł je jeszcze raz przemocą.
 Chciał się modlić... ale miast tego, spojrzał jeno w stronę, skąd przyszedł.
 Błogosławieństwo wyszeptał.
 I porwał go sen w objęcia.
 Widział się, niby znów młodzieńcem na ławie szkolnej.