Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/236

 — BÓG się nam zaćmi!
 — Aaaaach!
 — Poginiemy marnie i potomność nie znajdzie na ziemi, ani niebie imion naszych, ani dzieł naszych.
 — Aaaaach!
 — Precz z przybytkiem zbrodni!
 — Niech przepada!!!
 Tłum wrzał, kołysał się, jak lawa dyszącego wybuchem wulkanu. Na stół wyskoczył drugi mowca.
 — Oto człowiek przez BOGA posłany — wrzeszczał. — Patrzcie na jego twarz! Czyż nie mówi o nim Pismo:
 „Powstanie pośród was prorok, a twarz jego jako księżyc czerwony od wichru jutra! A twarz jego miedziana od zórz dni, co idą... Mówię wam zaprawdę... Idźcie gdziekolwiek powiedzie...!“
 — Nawet na szczyt! Nawet na śmierć! — wołał pierwszy głosiciel nowej, mocno apokryficznej ewangelii.
 — Nawet na śmierć! — ryczał tłum.
 — Do świątyni! Do świątyni!
 — BÓG się nam zaćmił!
 — Obalmy przybytek hańby!
 — Niech przepada!