Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/24

żołnierza, musiał przejść w poprzek ulicę. Nie namyślając się, wstąpił wbrew swojemu przyzwyczajeniu, w błoto. Doznał tylko na sekundę niemiłego wrażenia, jakby zdziwienia, że oto robi coś zgoła głupiego, ale brnął dalej.
 — Proszę pana — rzekł uchylając kapelusza — gdzie to jest ulica Dziwna... Zna pan tę ulicę?
 Policyant spojrzał nań z góry. Obserwował go przez długą chwilę, potem obrócił się na pięcie i odszedł wolnym krokiem. Był widocznie obrażony.
 Odetchnął głęboko. Gdyby wypadało, byłby ucałował stróża bezpieczeństwa publicznego. Więc wszystko to jest zwyczajnem głupstwem, pomyślał.
 Zawrócił i zaczął szybko iść w kierunku sklepiku, gdzie się jeszcze świeciło.
 W sklepiku było trochę ciasno. Stanął przy ladzie obok jakiegoś starszego jegomości, który widocznie nie był całkiem trzeźwy. Cuchnęło odeń silnie. Z trudem szukał pieniędzy w kieszeni spodni i liczył potem mozolnie.
 Coś go tchnęło i spytał po cichu:
 — Proszę pana... czy zna pan ulicę Dziwną? Jegomość liczył dalej pieniądze, nie dosłyszał pytania. Wreszcie otrzymał swój pakiet,