Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/25

ale nie wychodził. Znaleźli się razem na ulicy.
 — Młodzieńcze — spytał jegomość — jak się nazywasz?
 — Franciszek Szary! — odparł zdumiony.
 — A ja Jan Bylejaki! Tak się teraz nazywam, od kiedy chadzam na ulicę Dziwną...
 — Gdzież ta ulica?
 — Chciałbyś wiedzieć? Co?
 — Chciałbym.
 — A masz dużo do stracenia? Ile?
 — Pieniędzy... pieniędzy... pieniędzy niewiele... — bąkał.
 — Nie pieniędzy! Ale czy masz dużo do stracenia w życiu?
 — W życiu... nic... prawie nic...
 — No to dobrze! Chodźmy...
 Zrobiło mu się jakoś dziwnie. Nie miał zaufania. Wolałby iść sam.
 — Czeka na mnie ktoś...
 — Kobieta?
 — Milczał.
 — Pluń na to, powiadam ci! Pluń! Chodźmy. Ale mówię ci z góry: stamtąd powrotu niema. To wiedz wprzód. Ciałem wrócisz, duszą nigdy! Nigdy!
 Szarym wstrząsnął dreszcz. Ten człowiek nie był pijany. Wyrwał ramię, które tam ten ujął po przyjacielsku.