Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/254

nie spoglądaj na prawo, nie spoglądaj w lewo... Niema cieniów... nie daj się łudzić cieniom, co zastępują drogę... Ach... jest... jest cień... Wychylił się z za skały... Nie, to ręka się wychyla... ręka... Masz! Bierz!...
 Idzie ktoś śmiało po ślizkich głazach z wyciągniętą dłonią.
 — Pokaż stygmat!... — wołam.
 Idzie, nie słucha...
 — Pokaż znak!
 Wyciąga dłoń... Niema znaku... A... to ona!
 Czego chcesz? Nie dam!... Nie... nie! Precz! Z drogi!
 Z poza pleców DOLI wychylił się człek z włosami płowemi na twarzy. Śledził tok walki... krótkotrwałej.
 Człowiek z łańcuchem pchnął DOLĘ w pierś. Zachwiała się.
 — Precz — krzyknął i wymierzył cios drugi, między oczy.
 Wtedy ów przyczajony podniósł rękę do twarzy powoluteńku, drugą podtrzymując padającą od uderzenia DOLĘ.
 I wpatrzony w wysłańca, rozchylił na czole włosy.