Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/286

cą... będą wracać, aż zrozumią. Tak powiedział Stwórca świata.
 — Ale te męki...
 — Są one częścią nieodłączną nauki. Zło jest jednocześnie głupiem. Mniema, że zdolne uczynić coś przeciw dobru... Nie! To nieprawda, on jest bezsilne... bezsilne, choć prędkie porywcze i łudzące pozorami. Ale dosyć tego...
 Odwrócił się od niego.
 — Słowo... jedno słowo tylko! — zawołał Człowiek z toporem.
 — Mów... ale prędko!
 — Kiedyż ludzie zrozumieją nareszcie?
 Starzec zwrócił się doń i objął go miłosnem spojrzeniem.
 — Synu... synu drogi! — zawołał — Mówisz, jak ongiś mówił święty mąż.
 — Odpowiedz! — zawołał.
 — Onego dnia, gdy zgromadzone pod drogowskazem kamienie, zakryją go — odparł uroczyście.
 Zwrócił się ku pielgrzymom.
 Tymczasem utworzyła się znowu procesya i zabrzmiał śpiew chóralny. Ludzie, płacząc ze wzruszenia, z oczyma zawieszonemi na sklepie-