Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/292

 — O jakże boli ciemność! — mówi sąsiad po lewej.
 Zamykam oczy i zaraz mi lepiej.
 — Zamknij pan oczy! — radzę — Wogóle... nie wiadomo na co są oczy... Czy może potrzebne będą tam... Organy... na potem...?
 Krzyk.
 — Zapadł się człowiek pod ziemię!...
 Wyciągnąłem rękę... niema go... przepadł.
 — Morderca! powiada ktoś nieśmiało, a zawistnie.
 — Morderca! — podejmuje kilka głosów z przekonaniem.
 — Wszakże nic nie widać! — broni mnie jakiś dziecięcy głosik.
 — Morderca! — huczy wokoło, tak pewnie i harmonijnie, że powtarzam razem z tłumem:
 — Morderca!
 — Umyślnie kazał mu zamknąć oczy!
 — Umyślnie! Ciasno mu było!
 — I to w najgorszem miejscu.
 — Strzeżcie się mordercy!
 — Zabił go! To zazdrość. Silny był. Mógł dojść... tam.
 — Mógł zażegnąć pochodnię od Wiekuistej Światłości...